In een tijd ver voordat onze wereld werd zoals we die vandaag kennen, was de mens nog nieuw en kwetsbaar. In de lente, als de wilgen bewogen in de zachte bries en kinderen speelden tussen rijpende bosbessen, was hij het gelukkigste wezen op aarde. Maar de herfst bracht nevels, en de kou van de naderende winter maakte de dagen korter. Angst overheerste. Hoe zouden hun kinderen en ouderen, de hoeders van de verhalen, de barre maanden overleven?

Coyote, een sluwe en avontuurlijke ziel, had zelf geen vuur nodig. Maar op een lentedag hoorde hij de klaagzangen van vrouwen in een menselijk dorp. Ze rouwden om degenen die de winter niet hadden overleefd. “Als we maar een klein stukje van de zon in onze hutten hadden,” sprak een man. Die woorden raakten Coyote diep, en hij besloot de mens te helpen.

De Vuurwezens op de Berg

Coyote wist dat er op een verre bergtop drie machtige Vuurwezens leefden. Deze egoïstische wezens hielden het vuur voor zichzelf, bang dat mensen daardoor sterker zouden worden. Coyote begon hun kamp te bespioneren. Hij zag hoe ze hun vuur voedden met dennenappels en droge takken, en hoe ze het zorgvuldig bewaakten, vooral ’s nachts. Alleen bij het ochtendgloren, als de koude wind opstak, lieten ze een zwak moment zien.

Coyote keerde terug naar zijn vrienden onder het Dierenvolk. Samen besloten ze de mens het vuur te brengen, ongeacht het risico.

De Stoutmoedige Diefstal

Bij het eerste licht van een nieuwe dag sloop Coyote weer naar de bergtop. Hij wachtte tot de Vuurwezens hun waakzaamheid verloren. Toen een van hen, slaperig en traag, de wacht moest overnemen, greep Coyote zijn kans. Hij rende naar het vuur, pakte een gloeiende kool en sprintte de berg af.

De Vuurwezens zetten de achtervolging in, maar Coyote was snel. Toch raakte een van hen zijn staartpunt, die daardoor wit werd – zoals coyote-staarten vandaag de dag nog zijn. Om te ontsnappen, wierp Coyote het vuur naar Eekhoorn, die het op haar rug nam en door de boomtoppen vluchtte. Het vuur brandde haar rug, waardoor haar staart nog steeds naar boven krult.

Eekhoorn gooide het vuur naar Chipmunk, die in paniek rende. Een Vuurwezen krabde haar rug, en sindsdien dragen chipmunks drie strepen op hun vacht. Chipmunk wierp het vuur naar Kikker, maar hij verloor zijn staart toen een van de wezens hem te pakken kreeg. Uiteindelijk gooide Kikker het vuur naar een stuk hout, dat het inslikte.

Het Cadeau van Vuur

De Vuurwezens probeerden het vuur uit het hout te halen, maar faalden. Gefrustreerd gaven ze op en keerden terug naar hun berg. Coyote bracht het vuur vervolgens naar de mensen en leerde hen hoe ze het konden maken door houtstokken tegen elkaar te wrijven. Dankzij zijn slimheid en moed hadden de mensen vanaf dat moment vuur om hen te beschermen tegen de kou van de winter.

Betekenis van het Verhaal

Dit verhaal herinnert ons aan de kracht van samenwerking en moed. Het is een prachtige mythe over hoe kennis en warmte de mens hielpen te overleven in een harde wereld.